Si Juan at ang Alimangong Pinoy

"If you do not lift them up,they will pull you down."

W.E.B. Du Bois
(1868-1936)

Usapang alimango.

Paborito ko ang alimango; aba sino ba naman ang makakatanggi sa matabang babaeng alimango na naninilaw-nilaw ang alige. Kahit pa ginataan, inihaw, sinigang, o kahit anong luto pa ‘yan, basta alimango, wala na tayong pag-uusapan.


Alimango raw ang tawag sa mga uri nito sa tabang, at alimasag naman sa alat. Sa amin sa Mindoro me tinatawag rin kaming “kuray”, ito ‘yong jumbo alimango. Kumbaga sa tao, maselan ‘to – puro muscles. Dahil nga maselan at talaga namang naglalakihan ang mga kuray na ito na karaniwang nahuhuli sa mga mapuputik na bahagi ng palaisdaan (kung minsan sa mga kanal rin), ang kapal din ng mga balat nito. Di tulad sa ibang uri ng alimango o alimasag na maaring kagatin na lang ang sipit eh mabibiyak na, sa kuray magdadalawang isip kang kagatin – kasi makapal nga at matigas ang balat nito. Kung matibay talaga ang ipin mo eh di mabibiyak mo ang balat nya sa kagatan lang, pero kung isang beses ka lang nagsisipilyo sa isang araw at medyo nagkukulang ka sa calcium, eh mabibiyak pa rin naman, ‘yon nga lang hindi ang sipit, kundi ang ngipin mo.

Lahat naman siguro ay nakakita na ng alimango o alimasag kahit minsan sa kanyang tanang buhay. Bukod sa dalawa nitong sipit na masakit maka-ipit na ginagamit nya bilang proteksyon eh meron pa rin ‘tong apat pang mga paa / galamay magkabilaan (na masarap sipsipin kung ubos na laman, aligi at sipit) – sampu lahat ang kanyang mga paa / galamay.

Sidebar: Crab is common name for any of a group of crustaceans characterized by a reduced abdomen and an enlarged and broadened anterior portion of the body. Although most common as bottom dwellers in the sea, crabs also occur in fresh water, and some venture onto land. Crabs are divided into two groups: true crabs (about 4500 species – kasama na siguro dito ang mga kalagukoy at talangka) and hermit crabs (“umang” ito kung tawagin namin sa Mindoro) and their allies (about 1400 species).

Scientific classification: Crabs belong to the order Decapoda, subphylum Crustacea, phylum Arthropoda. True crabs make up the infraorder Brachyura. Hermit crabs and their allies make up the infraorder Anomura. Fiddler crabs belong to the genus Uca, sand crabs to the genera Emerita and Blepharipoda, and hermit crabs to the genus Pagurus.

Maliban sa masarap nitong alige at yaman ng laman nito sa protina, kilala rin ang alimango sa kanilang kakaibang mga katangian – gaya na lang ng pagtakbo at paglakad nila ng pahalang. Subalit sa sarap at sa iba pang magagandang katangian ng isang alimango / alimasag, nariyan pa rin ‘yong pangit nilang ugali – paghihilahan pababa.

Crab Mentality.

Familiar siguro tayo sa mga katagang ito. Kasi malimit natin itong naririnig at kung minsan nga eh nagkakaroon ng kaganapan sa ating mga buhay.

Asa grade school pa lang ako eh narinig ko nang itinuro sa amin ang “Crab Mentality” na ‘yan, at hindi sa Science Class namin, kundi sa Sibika at Kultura. Sabi ni Ma’am Tria nun, likas daw sa nating mga Pilipino ang ganitong kaisipan – “Isip Talangka”. Oi, hindi ito ‘yong mga “utak talangkang” ginagamit sa mga usapan sa barberya na ang ibig sabihin eh “walang utak”.

E ano nga ba ‘to? Ang “Crab Mentality” o ang “Kaisipang Alimango” ay isang paghahambing sa ugali ng mga alimangong nasa isang buslo at nag-uunahang kumawala. Sa loob ng buslo ay kapansin-pansin ang pag-hihilahan ng mga alimango sa kapwa nila alimango. Kaisipang sa halip na naroon ang pagtutulungan para kumawala eh mas ninanais pa ng bawat isa na hilahin pababa ang sa buslo ay pilit na kumakawala. Ito ‘yong ugaling..hhhmmm.. di naman eksaktong “Ganid” o “Makasarili”… siguro sa pagitan ng dalawang ‘yon.

Akalain mong meron din pala ‘tong paliwanag sa Wikipedia.

Sidebar: Crab mentality describes a way of thinking best described by the phrase "if I can't have it, neither can you." The metaphor refers to a pot of crabs in which one tries to escape over the side, but is relentlessly pulled down by the others in the pot.

This term is broadly associated with short-sighted, non-constructive thinking rather than a unified, long-term, constructive mentality. It is also often used colloquially in reference to individuals or communities attempting to "escape" a so-called "underprivileged life", but kept from doing so by others of the same community or nation attempting to ride upon their coat-tails or those who simply resent their success.

It describes a selfish and desperate lust to pull other people down, denigrating them rather than letting them get ahead or pursue their dreams. It is an unwillingness to allow someone to get out of dire or bad life situations, often being foiled by friends and family members who keep sucking them back in. This trait can strike at several levels of life, like in office environments, particularly on promotion. It is a reflection of the famous saying “we all like to see our friends get ahead, but not too far ahead.”

Napunta dito ang panulat ko dahil sa aking napanood sa Balitang Middle East ng The Filipino Channel kagabi.

Isang kababayan sa Riyadh ang sinet-up ng kapwa nya Pilipino sa hindi pa malamang motibo. Si kabayan eh bagong salta pa lang sa Riyadh, ilang buwan pa nga lang ata sya sa trabaho. Na kung tutuusin eh nangangailangan pa ng patnubay lalo na sa kapwa nya Pilipino, subalit mali pala ang Pilipinong nakatagpo nya – ito ‘yong tipo ng Pilipinong maaari mong ipagkailang Pilipino ng maluwag sa puso mo.

Ano ang kwento ?

Ang pobreng kabayan tawagin nalang nating Juan (as usual) ay dumating ng Riyadh para magtrabaho. Dala marahil ang pangarap na sa wakas “sa aking munting kapamaraan ay mai-aahon ko sa kahirapan ang aking pamilyang iniwan sa Pilipinas”. Ayon sa kanyang mga kasama sa trabaho at sa bahay, matino naman si Juan, maayos at masigasig sa trabaho.

Ilang linggo pa nga ang lumipas eh dumating na ang Alimangaong Pinoy. Hindi ko lang naintindihan sa balita kagabi kung kaibigan ba ni Juan ang Alimangong Pinoy, dahil sa hindi pa rin maipaliwanag na kadahilanan eh binigyan umano ni Alimangong Pinoy si Juan ng isang SIN Card, este SIM Card pala.

Anong meron sa mahiwagang SIM Card?

Ang mahiwang SIM Card ay meron palang mga mahiwagang “caller”. Mga tawag at “caller” na nagdala kay Juan ngayon sa malalamig na selda ng Riyadh.

Nabanggit at ayon na rin sa pagkakaalam ng mga kasama sa bahay ni Juan, eh meron nga raw tumatawag na mga “katutubo” sa SIM na ‘yon na ibinigay ng Alimangong Pinoy. Mga tawag na nangangailangan ng mahiwang serbisyo. Serbisyong malinaw pa sa sikat ng araw na ipinagbabawal sa lugar na ito – ang pagmamasahe ng lalake sa kapwa nya lalake, maliban na lamang na lisensyado at propesyonal ang gagawa nito.

Sa isa ngang entrapment operation na isinagawa ng kapulisan ng Riyadh kasama ang isang Mutawa o Punong Ministro ng Islam, ay nahuli si Juan na nakikipagtalamitam sa isa umanong “parokyano”.

Wala mang matibay na ibidensya o hindi man nahuli sa akto si Juan, subalit ayon na rin sa mga dumakip na pulis at mutawa sa kanya ay “sapat na ang pakikipag-usap” nya sa parokyano sa kabilang linya. Ni hindi na nga nabanggit kung marunong nga ba talagang magmasahe si Juan kung saka-sakali mang totoo nga ang ibinibintang sa kanya.

Ilang buwan na ring nakakulong sa Riyadh si Juan, samantalang ang Alimangong Pinoy ay hindi na rin makita o mapangalanan man lang.

Nakakalungkot isiping merong mga ganitong klaseng Pilipino. Pilipinong wala man lang pagmamalasakit sa kanyang kapwa Pilipino.

Sa bandang huli, napaisip tuloy ako : “Pilipino nga kaya si Alimangong Pinoy ?”, kung ito man ang alimangong igagata, di bale na lang…magdi-dildil na lang ako ng asin.

Kung meron pang ibang mga Juan dyan, aba magdalawang isip muna tayo bago tayo magtiwala sa ibang tao, kahit na nga kababayan natin ito. Sabi nga “walang manloloko kung walang magpapaloko” ‘wag nating bigyan ng pagkakataon ang ibang pang Alimangong Pinoy na lokohin tayo at masakit eh ipagkanulo pa tayo.

At sa mga Alimangong Pinoy, mahiya ka naman…kapal ng balat mo ‘teng….siguro kuray ka ‘no?

My references, thank you :
1. Microsoft Student with Encarta Premium 2008 for my Crab Sidebars & Quotation
2. Balitang Middle East ng The Filipino Channel
3. http://www.wikipedia.com for my Crab Mentality Sidebars
4. http://www.thebiographychannel.co.uk for Behind Bars Image
5. http://www.ccgov.org for Crab on Basket Image
6. http://www.bluestargroup.co.uk for Caller Image
7. http://www.reef.crc.org.au for Crab Image

Puyat ka na naman

I love to sleep, aba sino ba naman ang ayaw matulog.

Hhhmm.. siguro ‘yong mga bata, kasi ‘nong bata pa ako nagkaka-paluan pa kami ng nanay ko para lang ako matulog sa hapon maka-pananghalian, para raw madaling lumaki. Pero ngayon, pinapalo na ako ng nanay ko hindi para matulog kundi para gumising, aba hapon na ey tulog pa?...

Ewan ko ba naman kung bakit kung bata ka pa, eh para bang napakasarap maglaro sa hapon, ‘yong bang kasikatan ng araw. Ang sarap maglaro sa parang, maghabulan, tumbang preso, patentero, basta masarap maglaro sa ilalim ng araw ng mga panahong ‘yon. At ako naman bilang bata, pakiramdam ko eh bilanggo ako ng aking nanay tuwing hapon, kasi nga compulsory ang pagtulog noon.

Pero kasi nga likas na makukulit at pasaway ang mga bata, eh nakaka-gawa pa rin ng paraan para makatakas. Ang masakit nga lamang eh kung mahuli kang tumatakas, sigurado umaatikabong paluan na naman, di pa kasama na kurot sa singit.

Hindi ko lang alam ha, sa mga magulang, of all the places naman, BAKIT SA SINGIT PA???

Sabi ko nga kanina, eh nung mga bata pa noon tayo, pero ngayon “lumaki” na (salamat sa sapilitang pagpapatulog sa hapon), eh magbabayad ako on reasonable price para lang makatulog sa hapon.

Base sa mga pag-aaral, habang nagkaka-edad ang isang tao, eh nababawasan na rin ang karampatang tulog na kinakailangan ng kanyang katawan. Kung dati, sa kabataan eh kulang ang 10 oras na tulog sa magdamag, ngayon sa mga medyo nagkaka-edad, eh sapat na 7 hanggang 8 oras na tulog. ‘Yong nagkaka-edad, di naman ito ‘yong matanda na ha…say someone going north.

Maliban dito, eh marami na ring pinagkakaabalahan ang isang taong tumatanda, kaya kung minsan eh nakakalimutan na ring matulog. Mahilig na ring mag-puyat.

Kahit na sabihing I’m self proclaimed tulog-addict, eh kung minsan eh di ko pa rin maiwasan ang pagpupuyat. Ewan ko ba kung bakit, eh bakit nga ba? Bakit nga ba ako nagpupuyat??

Una, napupuyat ako kung may nadaanan akong magandang palabas sa TV. Malikot ako sa remote control, pindut dito – pindut doon. Channel surfing – kung may masumpungan akong magandang palabas, e’di doon ako, kung wala naman I just set the TV on 30 minutes sleep timer.

‘Di ko lang naman kasi alam kung bakit kailangang dis-oras na ng gabi dapat ipalabas ‘yong mga magagandang panoorin, pede naman siguro ng mas maagang time slot eh. Kaya naman ang mga manonood very limited ang choices (1) abangan talaga, swerte lang kung me replay sa mas maagang oras, or (2) kung medyo “able”, eh i-record nalang then panoorin kahit anong oras.

Ikalawa, napupuyat ako kung may tinatapos akong basahin. Kahit anong babasahin. Komiks, libro, magazine, basa lang ng basa hanggang sa umiyak na ng kusa ang aking mga mata. Puede pala ‘yon, ‘yong iiyak ka ng walang emosyon. Na kung minsan eh sayang naman ‘yong luha, kaya lalagyan ko na lang ng emosyon.

Ano ba naman ang pinagbabasa ko?? pocket books… xx xx xx, katatapos ko lang ng Venetian Betrayal ni Steve Berry, and I recommend that book to those who like a fast-pace fact-fiction-brewed type. ‘Yong tipong all the history is there with all the dates and yet ‘di boring unlike the History Class before, and to those who want to know more about Alexander the Great, what’s the latest with the HIV and what the heck is this biological warfare.

Pangatlo, napupuyat ako once na nag-umpisa na akong maglinis. Ewan ko ba, kung bakit ba kailangang sa gabi ako maglinis ng bahay. And once na nag-umpisa na akong maglinis, I can’t be stop. Kahit minsan hindi na sa akin ‘yong spot na lilinisin ko, but still nagi-guilty or nabo-bother ako na di linisin, so to satisfy myself, e ‘di lilinisin ko na rin. Kasi lalo lang akong di makakatulog kung meron akong di natapos, baka mapanaginipan ko pa.

Dito sa compound we have our own room, but we have the common kitchen. And kitchen is my favorite place to clean. Don’t know if I’m sick or what, though we have cleaner here, pero di ako masaya sa linis nya; kaya naman kahit late at night eh pinagpupuyatan ko pa ring linisin ‘yong kusina. Ang sarap lang kasi ng pakiramdam kung nakikita kong malinis ‘yong paligid. And that makes me sleep.

I don’t know if this is weird, pero di ako makatulog kung meron pa akong dapat hugasan o tapusin. Gusto ko bago ako matulog lahat ng baso, kutsara, tinidor, plato, mangkok eh nahugasan at napunasan nang lahat at nasa lalagyan na. ‘Yong pitsel me tubig, ‘yong lalagyan ng yelo, me laman, ang takure me tubig na rin, para sa umaga eh iinitin na lang.

Dapat rin bago ako matulog, naka-handa na rin ‘yong damit na susuotin ko kinabukasan. Polo, undershirt, pants, underwear, pati medyas, kung minsan nga eh nagkakaroon pa ako ng dress-rehearsal bago ako matulog, xx xx xx, weird no?

At matapos ang lahat ng mga ‘yan… sigurado makakatulog na ako… that would be 2 o’clock in the morning, Wowowie na ulit ang palabas sa TFC.. xx xx xx.

Kaw, bakit ka napupuyat?

Coffee in the Dark

Medyo late na ‘to, pero huli man, eh ihahabol ko pa rin.

Ramadan na pala. Siyam na araw na rin ang nakararaan mula ng masilayan ang bagong buwan. Sagrado ang buwan na ito sa ating mga kapatid na Muslim. At gaya nga ng naratnan ko na dito, ang buwan ng Ramadan ay ang isang buong buwan ng pag-aayuno.

Sidebar: The Holy month of Ramadan is the ninth month on the Islamic Lunar Calendar. During Ramadan, Muslims fast from dawn to dusk. The fasting starts at Faj’r (Morning Prayer), just as before the sun rises, as its rays lingers on the horizon, brushing the murky sky with the hint of oranges and amber shades. This is a whole day fasting ‘till it breaks at Magreeb (Evening Prayer), as the sun sets. Magreeb prayer starts when the sun is completely set, leaving the indigo canvas with amber and scarlet hue. Ramadan is particularly sacred for our Muslim brothers, because it was believed that the holy Qur’an was first revealed to Prophet Mohammed on this month.1

In Saudi Arabia, where the Mecca can be found, the heart of the Islam, Muslims are strictly obliged to fast, as it is included on the five pillars of Islamic Faith. For non-Muslims, we’re coerced not to take our food or water on public places where it can be seen by the fasting crowd.


RAMADAN MUBARRAK!!!

Change gear.


Ramadan na nga, though buwan ito ng pag-aayuno, di mo maika-kaila na festive na festive ang buong paligid. Maraming mga tindahan at establisyemento ang nagdagdag pa ng dati na nila maraming ilaw para lalong lumiwanag ang paligid, para gang Pasko. Halos lahat rin ay nag-dagdag ng karagdagang oras ng trabaho sa gabi, dahil nga sa umaga ay halos lahat rin ay sarado sila. Kaya kung dati eh tulog na mga tao ng ala-onse, ngayon pangkaraniwan ng tanawin ang rush-hour ng alas-tres ng madaling araw - bumper to bumper pa rin ang traffic at gising na gising pa rin ang lahat.

Dahil nga Ramadan, eto walang kainan, fasting din kami. Fasting din ako. Di man ako Muslim, subalit hindi rin ako makakain dito sa opisina ko kasi makikita nila ako. Pero syempre meron pa rin akong baong biscuit.

Ang baon kong biscuit ay ‘di nakalagay sa ibabaw ng lamesa ko, di tulad noong mga nakaraan buwan, bagkus nadoon sya sa ilalim ng lamesa ko.

Para makakain lang, kailangan ko pang maghulog ng lapis o ballpen o kung ano mang maaaring ihulog para lang may dahilan akong yumuko sa ilalim ng lamesa ko, at alam nyo na ‘yon. Bukod sa kailangan kung pulutin ‘yong ihihulog ko, eh ang totoo eh dahilan lang ‘yon para dumukot ako ng biscuit at kumain. Kaya hindi magandang idea na kausapin ako matapos akong manggaling sa ilalim ng mesa ko.. kasi puno ang bibig, at kailangang hindi halatang ngumunguya… na sa totoo lang, mahirap ah..

Eh paano naman ang tubig?? Kung noong mga normal na buwan eh sabi ko nga bottomless ang kape ko, ngayon you can see the bottom, alang laman! Kung ‘yong tubig nga bawal, kape pa kaya. Naka-bakasyon rin ang tea-boy namin.. so alang taga-timpla ng kape at tsaa.

Kung dati, tuwing Ramadan, ang susi ng kitchen ay kasama ng tea-boy namin kung mag-bakasyon, ngayong taon, kahit naman papaano eh napaki-usapan namin si Jibran na iiwan ang susi.

Ang magadang balita, nakakapag-kape na ako, ‘yon nga lang sa dilim. ‘Di ako makapag-bukas ng ilaw dahil makikita sa labas na me tao sa kitchen, which is an odd scene during Ramadan. Lagi lang rin akong patago kung pumasok sa kitchen. Kailangan pang tumingin sa kaliwa at kanan na parang tatawid sa kalsada…para siguradong walang makakakita.

Sa kitchen, malinis ang lahat. Itinago kasi ni Jibran ‘yong stove at ‘yong initan ng tubig, pati ‘yong garapon ng kape at asukal ay nakatago rin.

Buti nalang iniwanan ‘yong water dispenser, na ngayon eh pinapatos ko na ‘yong “Hot Water”. Kailangan ko na ring magdala ng sarili kong kape. Isa pang buti nalang, na-uso ‘tong 3-in-1 coffee na ‘to, kaya solve!

Sige ha.. kape muna ako.. sssssshhhh..



My references on this post:
1 Microsoft Student with Encarta Premium 2008 & Input from Tufs
2 staceycake.blogspot.com/2008_09_01_archive.html for the Moon & Mosque pic.

The Bloggers' Etiquette

"Writing is a form of therapy; sometimes I wonder how all those
who do not write, compose or paint can manage to escape the madness, the
melancholia, the panic fear which is inherent in the human situation."
-Graham Greene

Web log or “blog”. Bloggers. Wordpress. Multiply. Friendster. Yahoo! 360. My Space. Facebook. You Tube. YM. Skype. Hotmail. Google. Who on the planet don’t know these stuff? Pretty much almost all human beings whose’ been or at least once on their life time had been to this virtual world called the “internet”, has already encountered these names.

Some have it as a companion, a source of information – good and bad, some might be nice and some might not, like a Pandora’s Box.

For others, it’s a good tool to communicate with their long lost friends, classmates, relatives, enemies, exes, new acquaintances, new friends, new enemies, mga nakasabay sa CR, nakatabi at naka-huntahan sa bus o LRT/MRT o FX and the whole barangay.

Some found it as an outlet to express their thoughts, sentiments, stories of their life, the complains, the frustrations, to brag about the hobbies, the collections, and a lot of things this mind can think of.

Others too, just simply want to write, to enjoy this small space that this virtual universe has given to them. That’s all. Write, write, and write.

But is there a limitation for this? I mean, can I just write whatever that comes to my mind? Like I said on my previous post, we’re in a world which is living and has been survived for ages by the laws governing its occupants; so having said that, there must be some decorum or at least a “Bloggers’ Etiquette” or some kind of “Bloggers’ Protocol” (imbento ko lang ‘to), like a manner to be observed when a blogger blogs.

1. Consider What You’re Gonna Write. Writing is fun, when a writer starts to write, it’s like an endless marathon where there is no finish line, literally “ihe lang ang pahinga” at “tungga ng kape”. The idea simply flows, but of course, with that over pouring of thoughts, a writer should ask him/herself first, “Do I really need to write this?” or “Why am I writing this?”. The space might be the writers’, and yet the space will be available to the public. That’s why after writing the blog there’s this “Publish” button at the end, it will be published and it meant to be read. People will read it – and mind you they won’t just read, like it or not they will scrutinize and criticize it; might find it’s content interesting, boring, acceptable or absurd. So from there, at least on writing, don’t be selfish, consider too the ones going to read, would it be beneficial to them? or what would they get? Does the content of the article will affect something on life of the reader? Will it promote common good or common evil (meron ba nun?). If it’ll ruin someone’s reputation or someone’s life or if it’s just bragged someone’s stupidity under the sun for nothing…think again, know your motive on writing. That’s tricky, because I might brag about other people’s fault so as for the others not to follow…siguro on a nice way. Simply, be considerate.

2. Truth, the whole truth and nothing but the truth. Simply put, NO LIES. This I guess centers on the “non-fiction” writing, cause if it is a fiction, syempre di totoo, katha-katha lang, at kung minsan eh kailangan talagang umimbento ng kasinungalingan para lang maging masabaw at malasa ang kwento. Kumbaga sa sago at gulaman, kung mas matingkad ang food coloring – mas mabenta sa mga bata. What about the non-fiction type? Well if it is a story of the writer, or someone else’s, write only the truth, kung me mga palabok man, make sure that the reader will clearly identify the facts from fiction; if it is for general information, make sure that the facts stated are relatively true, which will lead us to number 3.

3. Acknowledged the Source. This one I guess is an etiquette every writer should have. Maybe not all the time, but sometimes we “quote” something from other people on writing or just to add substance to our post, with that it will do no harm to acknowledge them, appreciate them. Iwas plagiarism pa. Pasasalamat ga. Kung ‘yong mga artista nga sa awards night eh me listahan ng mga pasasalamat, diba ok rin ‘yong pasalamatan natin ‘yong ating mga sources. Give credit to the references you used on writing that article, kahit galing pa ‘yan sa Tiktik. Or if we interviewed someone or asked for other peoples opinion regarding the subject, at least give a nod to them who contributed something to make that article done. At aminin na natin, claiming something that is not ours, aside from the “not-so-good-feeling” it’ll give, eh it will also engrave a big capital letter “L” on our forehead.

4. Cross-link. With Mr. Google around, making a research work nowadays is, well… more of a skill on “typing” the right word, to get the right “hits”. he he he. With that, like the number 3, it will be also fun to cross-linked those site that we found interesting and say, beneficial to our reader. If I am the reader, it will be easily for me to verify or to explore more on the subject if the sources come handy with the post. Diba, click-click lang.

5. English o Tagalog o Bisaya o Ilocano? Maybe on writing a blog, there is no such rules limiting the blogger what medium to use. On my blogging career (at may karir pa talaga akong nalalaman), I read / encounter a lot of blogs that even crisscrossing from one medium to another, and yet it works. Even the street slangs, and the new lingos works fine. And the grammar?? Hhmm.. I don’t know if that’s really an issue on writing a blog, well of course using right grammar on your writing is encourage, but it doesn’t really hinders or stop the blogger there.. just write, write, write. Though, the subject don’t recognize the verb, and some idioms doesn’t compliment the thought, pero ok pa rin, sulat lang ng sulat. One tip siguro, use the medium where you can express yourself more, and where you’re comfortable of using.

6. This one is more on the “comments” part. Syempre, since the post is open to the public, and on the bottom on your post there’s a lil button there labeled “Comments”, then comments are expected. Well for the “commentators” or to those that will leave comments, be nice naman. Comment more on the content of the post, rather than on how the post has been done (like peeking on grammars, wrong spellings, etc.). For criticism, be nice ulit on telling the writer what is it, or if it will offend the writer, I guess comments box is not the right place, e-mail the writer. And make a comment if you really have something to comment on the post, hindi naman ‘yong basta nalang makapag-comment, may masabi lang ba, wag namang ganun. At isa pa, Comment Box, a.k.a. Instant Chat Room, I don’t know if there’s separate rule for this, but I find these most of the time on the blogs I visited, at naaaliw naman ako.. he he he.

Disclaimer: ‘Yon lang. Oi, gawa-gawa ko lang ‘to ha, if you’re a blogger, those stuff above does not necessarily mean that you have to follow, sabi ko nga gawa-gawa lang ‘yan.